Skóra to największy narząd ludzkiego organizmu. Pełni wiele funkcji i jest czułym wskaźnikiem ogólnego stanu zdrowia. Pojawiające się na jej powierzchni zmiany patologiczne mogą być jednym z objawów chorób ogólnoustrojowych. Jeśli chcesz dowiedzieć się, jakie wykwity skórne powinny wzbudzić Twój niepokój, czytaj dalej! Jak już wspominaliśmy, skóra na nogach jest bardzo sucha. Utrzymanie jej odpowiedniego nawilżenia zarówno przed, jak i po opalaniu w solarium, pomoże szybko uzyskać oczekiwany efekt. Nawilżona i miękka skóra lepiej wchłania promienie UV i intensyfikuje proces produkcji melaniny. Unikaj depilacji nóg. Po opalaniu zrezygnuj z Istnieją naturalne sposoby na pielęgnację suchej skóry na nogach; Odpowiednia pielęgnacja stóp jest ważna, aby złagodzić suchość skóry na nogach; Naturalne kosmetyki do stóp mogą pomóc w nawilżeniu skóry; Maseczki na nogi z naturalnych produktów są proste do przygotowania w domu; Sucha skóra na nogach: przyczyny i objawy W odróżnieniu od skóry odwodnionej, skóra sucha lub bardzo sucha jest stanem chronicznym, spowodowanym na ogół niepoprawnym funkcjonowaniem natury genetycznej. Mowa tu o typie skóry, takim jak skóra tłusta, mieszana. Ale poza wrodzoną suchością skórną istnieją również stany suchości skórnej wywołane czynnikami: Należy także regularnie dbać o nawilżanie skóry, stosując kremy z zawartością aloesu, witaminy A, mocznika lub pantenolu. Raz w tygodniu można wykonać peeling dłoni (naturalny np. z soli lub cukru). Dobrze jest korzystać z zabiegów parafinowych na pękającą skórę na palcach lub robić sobie nawilżające kompresy w zaciszu domowym. bolesne skurcze mięśni bioder, ud lub łydek, błyszcząca skóra na nogach, zmiany w kolorze skóry nóg, wolniejszy wzrost paznokci u stóp, owrzodzenia na nogach, palcach stóp i stopach, które nie chcą się goić, mniejszy wzrost włosów na nogach. Istnieje kilka sposobów, aby zapobiec poczęciu zwiotczenia skóry na nogach. Najskuteczniejszą metodą są regularne ćwiczenia. Ze względu na umiarkowane obciążenie mięśnie są w tonach, a krążenie krwi poprawia się. Aktywny ruch krwi w skórze sprawia, że jest ona elastyczna i elastyczna, co spowalnia jej starzenie. Zazwyczaj skóra tego typu jest cienka, czasami na tyle, że prześwitują przez nią naczynia krwionośne. Szybciej się też starzeje, pojawiają się na niej zmarszczki mimiczne i kurze łapki. Sucha skóra rzadko jest problemem wrodzonym. Najczęściej jej przesuszenie pojawia się wraz z wiekiem, szczególnie u pań. Nieestetycznie błyszcząca się skóra to utrapienie wielu kobiet. Szczególne podczas wyższych temperatur, kiedy wydzielanie sebum się zwiększa, ciężko jest nad nim zapanować. Poznaj sposoby, dzięki którym zmniejszysz ten problem i zmatowisz skórę na wiele godzin. W artykule znajdują się linki i boksy z produktami naszych partnerów. Gdy stan ten trwa kilka tygodni, możesz u siebie zaobserwować również odwodnioną skórę na nogach. Staje się ona szorstka i pojawia się delikatny, biały nalot. Gorzej ma się także kondycja cery na rękach. Odwodniona skóra dłoni objawia się szorstkością i spękaniami (głównie w przestrzeniach między palcami). 42mU. W maju 2011 zaczęło się od nagłego swędzenia miejsca na wewnętrznej dolnej łydce. Miejsce było zaczerwienione i nabrzmiałe. Wielkość 0,5 x 1,5 cm. Uporczywe swędzenie spowodowało, że poszłam do lekarza rodzinnego. Mam w tym miejscu sporo małych wylewów żylnych. Większe zostały usunięte. W chorym miejscu wydawało mi się że znajdują się dwa małe otworki. Pomyślałam że coś mnie w nocy ugryzło i stąd to swędzenie i to zasugerowałam lekarzowi rodzinnemu. Dostałam antybiotyk. Nie pomogło. Dostałam skierowanie do dermatologa. Zrobiono wymaz czy nie ma grzybicy. Nie stwierdzono. Dostałam maść Pimafucort (2-3 tygodnie stawania nie pomogło). Następnie dostałam Lotriderm gdyż dermatolog stwierdził że wygląda to na wyprysk żylakowaty. Pomogło ale nie do końca. Dermatolog stwierdził że tej maści dłużej stosować nie można i przepisał Triderm i Mupirox - na zmianę, rano i wieczorem. To także nie pomogło. Rana zaogniła (zaczerwieniał się) i nabrzmiała. Znów dostałam Lotriderm po 2 tygodniach zaczerwienienie i obrzęk znika. Cieszę się ale po 3-4 dniach znów swędzenie i zaczerwienienie. Dostaje znowu Triderm rana znów nabrzmiewa i widać dwa wgłębione punkty lekko ropiejące. Następna wizyta. Dostaję maść wyrabianą ręcznie w aptece. Skład: 3% sol. acidi sosici. Eucesini vaselini ad 100. Maść jeszcze bardziej rozognia ranę. Listopad 2011. Sama smaruję ranę wodą utlenioną. Rana się wysusza. Robi się skorupka. Rezygnuję z wizyt u lekarza. 10 stycznia 2012 dostaję od znajomego preparat ziołowy - Kalanchoe. Robię mokre okłady na 4 godziny. 20 godzin przerwy i znów okład. Rana trochę się wysuszyła ale nadal jest czerwona i swędzi wokół. Aktualnie rana jest wielkości około 6x6 cm Podaję link do zdjęcia rany zdaniem powinnaś mieć wykonane DUS - USG naczyń kończyn dolnych, żeby sprawdzić ich drożność, a także zrobiłbym badanie poziomu ASO we krwi, żeby wykluczyć infekcję paciorkowcową. Objawy zapalenia najczęściej widoczne są w okolicach brwi, nosa, na skórze głowy, za uszami oraz w tych miejscach, gdzie pieluszka przylega do skóry. Jak zwalczyć łojotokowe zapalenie skóry? Przeczytaj! Błyszcząca się, tłusta a jednocześnie łuszcząca skóra to charakterystyczny objaw łojotokowego zapalenia. Choroba ta ma bardzo uporczywy, przewlekły charakter. Co przyczynia się do jej powstawania i jakie metody leczenia wybrać, by skutecznie zwalczyć wyprysk łojotokowy? Przeczytaj! Co to jest łojotokowe zapalenie skóry? Łojotokowe zapalenie skóry (wyprysk łojotokowy) to choroba, która objawia się rumieniem lub łuszczeniem się skóry na twarzy, klatce piersiowej i owłosionej części głowy na skutek nadmiernej pracy gruczołów łojowych przy jednoczesnym zakażeniu grzybem drożdżopodobnym Malassezia furfur. Jest to najczęstsza choroba skóry. Ma charakter przewlekły, z tendencją do nawrotów. Przyczyny łojotokowego zapalenia skóry Wśród przyczyn, które mogą wywołać wyprysk łojotokowy wymienia się: nadmierną aktywność gruczołów łojowych, dodatkowo produkujących łój o nieprawidłowym składzie; zaburzoną pracę układu immunologicznego organizmu (osoby cierpiące na łojotokowe zapalenie skóry często mają również obniżoną odporność); zaburzenia hormonalne; nieprawidłową higienę osobistą; niedostateczne eksponowanie skóry na słońce; niewłaściwą dietę. Choroby towarzyszące łojotokowemu zapaleniu skóry Istnieją pewne choroby, które mogą mieć wpływ na pojawienie się wyprysku łojotokowego lub zaostrzenie się objawów. Są to: alkoholizm; choroby nowotworowe; choroby neurologiczne (np. choroba Parkinsona, padaczka); zarażenie wirusem HIV; zaburzenia psychiczne (w tym depresja). Objawy choroby Łojotokowe zapalenie skóry to choroba o dość nieestetycznych wyglądzie, sprawiającym duży dyskomfort choremu. Wśród objawów znajdują się: nieregularne plamy rumieniowe (zaczerwienienie skóry); świąd, pieczenie skóry; łuszczenie się skóry (łuski o białym lub żółtawym kolorze); strupy na skórze; przerzedzenie włosów; tłusta, świecąca skóra. Objawy te mają charakter nawracający. Szczególnie nasilają się latem, gdy chory bardziej się poci, a na dworze panują upały. W jakich miejscach na ciele najczęściej pojawiają się objawy choroby? Wyprysk łojotokowy najczęściej pojawia się na: twarzy – w okolicach brwi, nosa, policzków, na brodzie, powiekach, środku czoła, górnej wardze; owłosionej skórze głowy i za uszami; plecach; udach; narządach płciowych; klatce piersiowej; pod pachami. Leczenie łojotokowego zapalenia skóry Łojotokowe zapalenie skóry jest chorobą przewlekłą i nie da się jej całkowicie wyeliminować. Odpowiednie leczenie pozwala jednak w znacznym stopniu zminimalizować nieprzyjemne objawy, w tym świąd i pieczenie. Leczeniem tego schorzenia zajmuje się lekarz dermatolog. Po konsultacji i zbadaniu stopnia zaawansowania objawów lekarz dobiera odpowiednie leki. Najczęściej w trakcie leczenia chory przyjmuje jednocześnie antybiotyki zwalczające drożdżaka wywołującego chorobę, a także stosuje specjalne maści i kremy. Wskazane jest też używanie odpowiednich dermokosmetyków. Leczenie uzależnione jest też od wieku pacjenta. Inaczej leczy się niemowlęta, które mają łojotokowe zapalenie skóry objawiające się ciemieniuchą, a inaczej nastolatki czy osoby dorosłe. Konsultacja: dr Grażyna Nieżurawska, pediatra dermatolog, Gabinet Dermatologii Dziecięcej DERMINI Zobacz też: 7 sposobów, jak skutecznie pozbyć się ciemieniuchy Letnie choroby skórne dziecka - co cię może zaskoczyć? Drapanie, świąd skóry głowy - czy to wszy?! Wykwity skórne to zmiany na skórze będące objawami jej choroby. Podstawą diagnostyki dermatologicznej jest prawidłowa umiejętność ich oceny i różnicowania. Wykwity skórne dzielimy tradycyjnie na pierwotne i wtórne: pierwotne wykwity są zazwyczaj bezpośrednim wynikiem rozwoju procesu chorobowego w skórze wykwity wtórne na ogół rozwijają się z pierwotnych i są ich następstwem. Nie jest to jednak regułą, ponieważ w niektórych przypadkach, nawet we wczesnym okresie choroby nie udaje się stwierdzić wykwitów pierwotnych, które mogą być krótkotrwałe. Wyróżniamy następujące wykwity pierwotne: plama, grudka, guzek, guz, pęcherzyk, pęcherz, krosta, bąbel. Wtórne wykwity obejmują nadżerkę, przeczos, pęknięcie i rozpadlinę, łuskę, strup, owrzodzenie a także bliznę. Wykwity pierwotne Plama Fot. 1. Plamy (bielactwo nabyte); w centrum widoczna nadżerka pokryta strupem Fot. 2. Plamy rumieniowe Plama to zmiana zabarwienia skóry na ograniczonej powierzchni, leżąca w poziomie skóry, tj. niewyczuwalna przy dotyku. 1. Plamy z zaburzeń ukrwienia Plamy związane z przekrwieniem. Plamy te powstają na skutek poszerzenia naczyń krwionośnych i są najczęściej zmianami zapalnymi. Wykwity tego typu przejściowo bledną przy ucisku. W zależności od wielkości wyróżniamy: plamy rumieniowe: małe, najczęściej liczne wykwity, mogące się zlewać i tworzyć zmiany o charakterze wielokolistym, obrączkowatym. Obserwuje się je często w przebiegu chorób zakaźnych (orda, różyczka, płonica) i w osutkach polekowych rumienie są wykwitami większymi od plam rumieniowych. Mogą mieć charakter przelotny - związane są ze zwiększonym przepływem krwi przez naczynia skórne (np. rumień emocjonalny, rumień wywołany przez związki naczyniorozszerzające) lub trwały – najczęściej w wyniku przekrwienia związanego ze stanem zapalnym np.: odczyn fototoksyczny i fotoalergiczny, róża erytrodermia jest uogólnionym stanem zapalnym skóry. Skóra jest zaczerwieniona jednolicie na większej powierzchni, obrzęknięta z nadmiernym złuszczaniem naskórka. Częstymi objawami towarzyszącymi są świąd, niekiedy powiększenie węzłów chłonnych, podwyższona temperatura, dreszcze, złe samopoczucie. Plamy związane z niedokrwieniem – powstają na skutek zmniejszonego napływu krwi tętniczej (np. w skutek zimna), utrudnionego odpływ krwi żylnej (niewydolność żylna), zmian hematologicznych (poliglobulia, kriofibrynogenemia). Plamy mają barwę siną i spowodowane są odtlenowaniem krwi na poziomie tkankowym. 2. Plamy spowodowane zaburzeniami unaczynienia Związane są z trwałym rozszerzeniem naczyń włosowatych. plamy naczyniowe wrodzone - np. znamię ogniste, naczyniaki plamy naczyniowe nabyte - np. teleangiektazje (trwałe rozszerzenie naczyń), pajączki naczyniowe, naczyniaki starcze (zobacz: Żylaki). 3. Plamy wybroczynowe Powstają wskutek wylewu krwi do skóry. Cechą charakterystyczną jest to, że nie bledną przy ucisku. Barwa plam zależy od głębokości, na której one występują (powierzchowne - barwa czerwona, głębsze - barwa sina) i od upływu czasu (początkowo są czerwone, następnie sine a później przybierają kolor brunatny). Grudka Fot. 3. Grudka Grudka jest wykwitem wyniosłym ponad powierzchnię skóry i odgraniczonym od otoczenia. Ustępuje bez pozostawienia blizny. Grudki mają wielkość od 1mm do 1cm. Większe wykwity powstałe ze zlania się grudek określamy mianem blaszek (tarczek). Wyróżniamy: grudki naskórkowe - zmiany dotyczą tylko naskórka (brodawki zwykłe, brodawki płaskie, kłykciny kończyste) grudki skórno-naskórkowe - polegają na występowaniu zmian zarówno w naskórku jak i w skórze właściwej (liszaj płaski, łuszczyca) grudki skórne - polegają na zmianach w obrębie skóry właściwej bez wyraźnych odchyleń ze strony naskórka (obrzękowe w rumieniu wielopostaciowym wysiękowym, naciekowe - w kile). Guzek Fot. 4. Guzek Fot. 5. Guzek (znamię skórne) Fot. 6. Pęcherzyk Fot. 7. Pęcherz Fot. 8. Krosta Guzek to wykwit wyniosły ponad powierzchnię skóry (do wielkości 1 cm), dobrze odgraniczony od otoczenia i ustępuje z pozostawieniem blizny. Zmiany dotyczą tkanki łącznej skóry właściwej. Guzki są charakterystycznymi wykwitami dla przewlekłych chorób ziarniniakowych jak: gruźlica, sarkoidoza, kiła. Mogą także powstawać w wyniku zaburzeń metabolicznych (nagromadzenie materiału depozytowego: kępki żółte) lub rozrostu nowotworowego (czerniak guzkowy, postać guzkowa raka podstawno komórkowego). Guzki często wykazują tendencję do rozpadu i tworzenia owrzodzeń. Guz Guz to wyniosły ponad powierzchnię skóry wykwit, który wywodzi się z głębokich warstw skóry i tkanki podskórnej. Ustępują z pozostawieniem blizny (za wyjątkiem rumienia guzowatego, grzybicy głębokiej i ziarniniaka grzybiastego). Wielkość guza przekracza 1 cm. Pęcherzyk Pęcherzyk jest małym wykwitem (średnicy do 1 cm), wyniosłym ponad powierzchnię skóry, wypełnionym płynem. Pęcherz Pęcherz to wyniosły ponad powierzchnię skóry wykwit, zawierający płyn, którego średnica przekracza zwykle 1 cm. Pęcherze powstają na skutek rozwarstwienia poszczególnych warstw naskórka lub na granicy skórno-naskórkowej. Wyróżniamy następujące typy pęcherzy: pęcherze podrogowe, które leżą powierzchownie. Ich pokrywę stanowi wyłącznie warstwa rogowa, natomiast dno warstwa komórek kolczystych. Są one nietrwałe, mają cienką i wiotką pokrywę, która ulega przerwaniu w wyniku czego tworzy się nadżerka, pokrywająca się wkrótce strupem. Tego typu wykwity występują w pęcherzycy liściastej, odmianie pęcherzowej liszajca zakaźnego pęcherze śródnaskórkowe (akantolityczne) – powstają w warstwie kolczystej w wyniku utraty łączności pomiędzy komórkami. Pęcherze są duże, często wiotkie. Typowo występują w pęcherzycy zwykłej pęcherze podnaskórkowe - ich pokrywę stanowi cały naskórek. Są one dobrze napięte, stosunkowo trwałe i oporne na urazy mechaniczne. Powstają w pemfigoidzie, w nabytym pęcherzowym oddzielaniu się naskórka, opryszczkach ciężarnych, chorobie Duhringa (zobacz: Pemfigoid pęcherzowy, Zapalenie opryszczkowate skóry, Nabyte pęcherzowe oddzielanie się naskórka). Krosta Krosta jest drobnym wykwitem, wyniosłym ponad powierzchnię skóry i wypełnionym od początku treścią ropną. Bąbel Bąbel to wykwit wyniosły ponad powierzchnię skóry, szybko powstający i ustępujący bez pozostawienia śladu. Powstanie bąbla związane jest z obrzękiem podścieliska łącznotkankowego skóry właściwej na skutek zwiększonej przepuszczalności naczyń skórnych. Bąbel charakteryzuje się barwą porcelanowo białą lub różową, wyraźnym odgraniczeniem od otoczenia i znaczną spoistością. Pojawieniu się bąbli towarzyszy zazwyczaj świąd. Są to wykwity spotykane po oparzeniu pokrzywą lub w grupie chorób zwanych pokrzywkami. Wykwity wtórne Nadżerka jest powierzchownym ubytkiem naskórka, który ustępuje bez pozostawienia blizny. Nadżerki tworzą się w miejscu wykwitów pierwotnych: pęcherzyków, pęcherzy, krost, sączących grudek. Przeczos Fot. 9. Przeczos Przeczos linijny ubytek naskórka będący następstwem drapania. Odmiennie niż nadżerki, przeczosy występują w skórze niezmienionej na skutek mechanicznych urazów. Pęknięcie, szczelina Pęknięcie, szczelina jest płytkim linijnym ubytkiem skóry dotyczącym głównie naskórka. Występuje w okolicach, gdzie skóra narażona jest na napinanie i rozciąganie (okolica otworów naturalnych, brodawek sutkowych, dużych stawów). Czynnikami predysponującymi do pęknięć są: suchość skóry i jej wzmożone rogowacenie (rogowiec dłoni i stóp), obrzęk i stan zapalny (wyprzenia drożdżakowe, grzybica stóp międzypalcowa). Rozpadlina Rozpadlina różni się od pęknięcia głębszym usadowieniem, sięgającym do skóry właściwej. Zmiany te łatwiej ulegają wtórnemu zakażeniu, goją się z pozostawieniem blizny. Łuska Fot. 10. Łuska Fot. 11. Strup Fot. 12. Owrzodzenie Łuska jest wykwitem powstającym w wyniku niepełnego oddzielania się powierzchownych, zrogowaciałych warstw naskórka. Ze względu na wielkość łusek wyróżniamy: złuszczanie otrębiaste (łupież skóry owłosionej głowy, przyłuszczyca plackowata drobnoogniskowa, odra) i złuszczanie płatowe (erytrodermie, płonica, choroba Kawasaki). Strup Strup wykwit powstający na skutek zasychania na powierzchni skóry płynu surowiczego, ropnego lub surowiczo-krwawego z resztkami rozpadłych komórek, krwinek i bakterii. Następstwem strupów pokrywających nadżerki są przejściowe przebarwienia, natomiast pokrywających owrzodzenia - blizny. Owrzodzenie Owrzodzenie jest ubytkiem naskórka i skóry właściwej ustępującym z pozostawieniem blizny. Owrzodzenia mogą powstawać na skutek: chorób naczyń żylnych, tętniczych, limfatycznych na skórze niezmienionej w wyniku działania czynników fizycznych, chemicznych, urazów mechanicznych, długotrwałego ucisku rozpadu guzów, guzków, krost w przebiegu niektórych chorób infekcyjnych a także chorób tkanki łącznej. Blizna Blizna jest tkanką łączną włóknistą wypełniającą miejsce uszkodzenia skóry właściwej. Odmiany blizn: blizny przerosłe - wyniosły, nierówny rozrost tkanki bliznowatej ponad poziom otaczającej skóry (blizny pooparzeniowe) bliznowce - podobne do blizn przerosłych. Różnią się jednak tym, że oprócz obszaru uszkodzenia skóry zajmują także otaczającą skórę, niezmienioną chorobowo. Bliznowce pojawiają się po pewnym czasie od zagojenia rany blizny zanikowe - najczęściej bywają zejściem stanu zapalnego. Leżą w powierzchni skóry lub są zapadnięte, cienkie, marszczące się bibułkowato (DLE, zespół Grahama-Little’a, gruźlica toczniowa płaska). Sucha, błyszcząca skóra na nogach – przyczynySucha skóra na nogach - a dokładniej na łydkach - to bardzo powszechny problem, z którym borykają się kobiety. Gdy zauważysz go u siebie, nie trzeba jednak popadać w panikę. Przesuszenie skóry nóg z reguły nie oznacza niczego innego, jak jej odwodnienie i podrażnienie. Wówczas skóra staje się nieprzyjemnie napięta, a jej struktura przypomina papier. Jest błyszcząca, a niekiedy może się nawet łuszczyć.• Główną przyczyną błyszczącej i suchej skóry nóg jest jej nieprawidłowa pielęgnacja. Stosowanie kosmetyków zawierających drażniące składniki pozbawia skórę naturalnego płaszcza hydrolipidowego.• Skóra na nogach może stać się sucha również na skutek źle przeprowadzonej depilacji. Dotyczy to zwłaszcza kobiet, które stosują jednorazowe maszynki do golenia. • Niedostateczne nawodnienie organizmu, niskiej jakości dieta oraz stosowanie używek to kolejne powody, dla których skóra może przesuszać się oraz wyglądać nieestetycznie. • Inną przyczyną błyszczącej i suchej skóry nóg jest AZS, czyli atopowe zapalenie skóry. To przewlekła choroba, objawiająca się silnym przesuszeniem, świądem i zaczerwienieniem skóry. Rzadko jednak dotyczy ona wyłącznie jednej partii ciała.